م.ر ایدرم

نقشه‌ای باستانی از سرزمین پریان

این مطلب به بوک‌مارک‌ها اضافه شد

این مطلب از بوک‌مارک‌ها حذف شد

این نقشه‌ای باستانی است از سرزمین‌های تازه‌کشف‌شده و آنان که چشم انتظار مسافران‌ تازه‌اند

فانتزیست‌ها همیشه متهم به فرار از واقعیت‌ بوده‌اند که «تو به قدر کافی با قانون بقا روبرو نمی‌شوی». اگر روزنامه بخوانند، اخبار بشوند، نقشه ببینند، متهم نیستند. البته هیولاهایی که رسانه می‌سازد، قهرمان‌هایی که پروپگند هستند، دچار مشکل نخواهند بود. سرزنش‌گرها خودشان را عین پرنده‌ای والد می‌بینند که جوجه‌ای را از نوک پرتگاه به سمت واقعیت هل می‌دهد که پرواز یاد بگیرد. اما در لحظه‌ی حلب+سوریه+موصل+یمن+… عیان است که شهوت هل دادن به سمت واقعیت، مقدمه‌ی خیالی‌ترین سقوط‌های ممکن خواهد بود. در انعکاس تابش اسطوره‌های گابلین‌های راه‌رونده در پشت‌بام‌ها، افسانه‌های اژدها-دِرُن‌هایی که با نیزه‌های دست‌ساز ساقط می‌شوند، شعرهایی از الف‌هایی گرسنه در پشت معبدی در کوهستان، تصویر راپونزل‌های شیمیایی شده اکتشافات جَک‌ها بالاتر از خوشه‌ها، گربه‌ترین شیزوفرنیک‌های قایم‌شده در چکمه‌ها و آرتورترین نوبالغان شمشیر به دست. درست در لحظه‌ی یک غمینگی دسته‌جمعی، می‌شود جوانه‌های فانتزی را دید. در لحظه‌هایی که اضطرارات مرتبط با زندگی غذا-سرپناه-آب-نفس به بیشترین حد می‌رسند و بعد تمام می‌شوند. واقعیت (چون پیچی هرز‌رفته) دیگر با عقل عمومی چفت نمی‌شود. در لحظه‌ی سقوط پول‌ها/ اسم‌ها/ قانون‌ها، فانتزی تلاشی مومنانه است برای برگشتن به چیزهای انسانی‌تر حتی نه اگر عقلانی/اقتصادی/واقعی‌‌تر.

در لحظه‌‌ای شبیه به تجربه‌ی Bernard Sleigh بیرمنگامی، در انتهای جنگ اول، وقتی مشغول چند پروژه‌ی نقشه‌نگاری شده بود، شاید خیره به سواحل ناآرام فرانسه، که اطلسی به غایت واقعیت‌گریزانه کشید به اسم An anciente mappe of Fairyland: newly discovered and set forth یعنی «نقشه‌ای باستانی از سرزمین پریان: آنان که تازه‌کشف‌شده و آنان که چشم انتظار مسافران‌ تازه‌اند». دعوتی به خواندن یک خیال در وسعت اروپا. به نقشه که نگاه می‌کنی به نظر منصفانه‌تر می‌آید. چرا که برای عبور از هر ترومایی، گذشتن از چند نقطه‌ی جغرافیا کفایت می‌کند. تیره‌ترین سیاهی‌ها در پیله‌هایی از رویاهای شفاف انسانی حل می‌شوند و پانارومایی به عرض شش فوت می‌سازند که Tim Bryars تاریخدان چنین نقلی درباره‌شان دارد:

آیا ممکن است این نقشه بر اساس اشتیاقی برای برگشتن به معصومیت ادواردین ماقبل ۱۹۱۴ باشد؟ چه بسا که این باغستان‌ها در قیاس با وضعیت ویران و منظره‌های بمب‌زده‌ی شمال فرانسه، گریزی دلفریب برای جامعه‌ی اروپایی‌ای باشند که زخم‌های نبردی بزرگ هنوز بر تن و روانش مانده.