گیمر ها ورزشکاران عصر جدید

بازی‌های ویدیویی، تصاحب جهان واقعی را شروع کرده‌اند.

امسال در سراسر آمریکای شمالی، کمپانی‌های مختلف به تبدیل مراکز خرید، سینماها، مغازه‌ها و پارکینگ‌ها به سالن ورزش الکترونیکی(Esport) مشغولند.

همزمان،کشتزارهای تولید محتوا در لس آنجلس به تکاپو افتاده‌اند.مدیرانشان حالا گیمر ها را به شکل فرم تازه‌ای از سلبریتی‌ها درک می‌کنند.هیبرید‌هایی که نیمی ورزشکارند و نیمی تاثیر گذار اجتماعی.

بخش اصلی غائله هم فقط به خاطر شیفتگی عمومی به یک بازی است: فورتنایت (Fortnite). در ماه گذشته، مردم بیش از 128 میلیون ساعت را در توئیچ صرف تماشای فورتنایت بازی کردن بقیه کرده‌اند؛ بازی‌ای که بهترین جنبه‌های بازی‌های ساخت و ساز، شلیک کردنی(شوتر) و بقا را در یک بازی کنار هم گرد آورده است.

می‌پرسید این بازی چقدر برای ملت مهم شده است؟ اجازه بدهید صرفاً بگوییم تیم بیسبال هیوستن استروس – و کلی تیم‌های ورزشی دیگر- بعد از هر برد، رقص خیلی ویژه‌ای انجام می‌دهند که به رقص فورتنایت معروف است: دست ها بالا می‌روند، انگشتان از هم باز می‌شوند، پاها خمیده می‌گردند و انگشتان پا تند تند به زمین ضربه می زنند.

ویدیوهای مربوط به فورتنایت تنها در ماه فوریه 2.4 میلیارد بازدید در یوتیوب داشته‌اند.بنابراین می‌توان نتیجه گرفت که بله،مردم عاشق بازی‌های ویدیویی هستند- ولی به همان اندازه عاشق تماشای رقابت بقیه در این بازی‌ها هم هستند.

بالاخره باید اقرار کرد که ورزش‌های الکترونیکی هم به جایگاه تمام ورزش‌های دیگر رسیده‌اند.

چطور مراکز خرید آمریکا را نجات دهیم

برای صنعت بازی،لحظه‌ی الان، لحظه‌ی همگرایی ترندهاست. لیگ‌های حرفه ایِ ای‌اسپورت در بازی هایی چون League of Legends روز به روز پرطرفدارتر و جدی‌تر می‌شوند. تعداد زیادی از مردم به تماشای بازی کردن گیمر ها می‌نشینند (فورتنایت رکورد را شکست) یا سری به یوتیوب می‌زنند تا محتوای بازی محورِ سلبریتی‌های گیمر را تماشا کنند. در همین حال، فضاهای فیزیکی و واقعی در سرتاسر آمریکا به بارهای گیمر ها تبدیل می‌شوند.

آن 150 میلیون گیمر آمریکایی بالاخره جایی برای جمع شدن نیاز دارند.دوست دارند کنار یکدیگر بنشینند، شانه به شانه‌ی هم، دسته‌ی بازی کنار دسته‌ی بازی. می‌خواهند فضایشان دنج و کم نور باشد،اسنک‌هایشان ساندویچ داغ باشد و بار مشروبشان هم به پا باشد،چون دیگر نوجوان نیستند و بزرگ شده‌اند.

این اتفاق اجتناب ناپذیر بود. حضور در سینماها در سال 2017 کم‌ترین آمار ظرف 25 سال گذشته را داشت، در حالی که همین چند وقت پیش 638000 نفر به تماشای فورتنایت بازی کردن دریک نشستند.همین حالا مذاکراتی در جریان است که در المپیک 2024 پاریس،بازی‌های ویدیویی به عنوان یک رشته‌ی ورزشی جدید به رسمیت شناخته شوند.

مضاف بر این، گیمر ها پیش از این هم با یکدیگر بازی می‌کرده‌اند و با هدفون و نرم افزارهای پیامرسان در حال گشت و گذار در دنیاهای دیجیتالی -که روز به روز زیباتر می‌شوند- با هم چت می‌کردند.

سالن جدید ای‌اسپورت اوکلند اخیراً مهمانی پیش از افتتاحیه‌ای برگزار کرد. صف مردم تا یک محله آن طرف‌تر هم ادامه داشت. تقریباً 4000 نفر در مکانی که قبلاً پارکینگ بود و در خیابان‌های اطراف آن چپیدند، آن هم درست در قلب جاذبه‌ی توریستی میدان جک لندن. اسپانسر سالن یک کمپانی نودل سازی بود و داخلش، هرج و مرج و سر و صدا حاکم بود.

داخل،افکت‌های صوتی بازی بود که شنیده می‌شد و صدای کلیدهای صدها دسته بازی و باز شدن بسته‌های چیپس و و گهگاهی صدای جیغ گزارشگرهای زنده بلند می‌شد که بازی را برای پخش‌های زنده‌ای که ده‌ها هزار نفر در حال تماشایش بودند، گزارش می‌کردند.

تایلر اندرز، یکی از بنیان گذاران سالن ای‌اسپورت، می‌گوید که مجبور بوده در چهار جلسه‌ی شوراهای مردمی صحبت کند تا بتواند راضی‌شان کند که مردم واقعاً از سالن ورزش الکترونیکی استقبال خواهند کرد.

اندرز با اخم تعریف می‌کند: «می‌خواستند به جایش یک خواربار فروشی بسازند.»

البته باید اقرار داشت که سالن برای گرفتن مجوز فروش الکل کمی به دردسر افتاد.

جاد هنیگن، 36 ساله و مدیر عامل Allied Esports، که سرمایه گذار سالن ای‌اسپورت هم هست، در این باره می‌گوید: «اول حرفشان این بود که “این ها بچه های سیزده ساله هستند، الکل نمی‌نوشند.” ولی واقعیت این است که میانگین سنی شرکت کنندگان 25 سال است.»

سالن، فضای بزرگ و صنعتی مانندی بود که کف زمینش بالا آمده بود تا شلوغی سیم‌ها را از دید پنهان کند. طرحش برای بازی‌های بزرگ نمایشی یا برای شب‌هایی که مردم بیشتری برای بازی می‌آمدند به خوبی جواب می‌داد. آن شب که ما رفتیم کمی از هر دو وضعیت را شاهد بودیم، بیش از صد تلویزیون و کامپیوتر با بازی‌های مختلف در سالن نصب شده بودند.

روی سکو ، دو تا از بهترین بازیکنان با هم رو در رو شدند. حضار تشویقشان می‌کردند و گزارشگران روی صندلی‌های بلندشان بازی را صحنه به صحنه گزارش می‌کردند. یک دستگاه مه‌ساز نیز همه جای صحنه را پر از مه و دود می‌کرد.

لندان ترایباک، 24 ساله از ونکوور، می‌گوید که این تغییر فضا .و لوکیشن از اتاق‌های پشتی مغازه‌های بازی فروشی که بوی گند عرق می‌دادند و قبلاً در آنها بازی می‌کرد، خیلی به مذاقش خوش آمده. مشغول بازی با کنترلی است که دوست دخترش سیمش را برایش کامواپیچ کرده و در همین حین می‌گوید:« فوق العاده است. فضای خیلی بزرگیه.»

در استودیو تهیه‌ی پشتی، شش نفر بازی‌ها را آنلاین پخش می‌کنند-کنترل صدا، نور، گرافیک، کات کردن آنلاین و بازپخش فوری با ایشان است.

هرب پرسِ 77 ساله که فضا را طراحی کرده، تمام این‌ها را از رستورانی که چند پله بالاتر از میدان نبرد است، تماشا می‌کند. این اولین سالن ای‌اسپورتی است که طراحی‌اش کرده، و درست نمی‌داند باید چه انتظاری از مشتری‌ها داشته باشد.

می‌گوید: «این‌ها مخاطبینِ این زمانِ به خصوص در عصر کامپیوتر هستند، ولی من از این میزان نکته سنج بودنشان متعجبم. قطعاً عقاید و علایق جدی و مهمی دارند. شنیدم یکی که از دستشویی بیرون آمده بود گفت به نظرش دستشویی باحال و خفنی بود.»

پرس راجع به پروژه‌ی آینده‌اش در سیاتل، که قرار است ساختمان تاریخی ثبت شده‌ای را ( ساختمان چهار طبقه ی Union Stables) به یک سالن ای‌اسپورت تبدیل کند، خیلی هیجان زده است.

از گیمر ها بپرسید: چطور از بازی کردن پول درآوریم

چند وقت پیش بود که بعد از ظهری در هالیوود هیلز، بچه‌ها خسته بودند، ولی کارگردان پخش، محتوای فورتنایت بیش‌تری نیاز داشت. این شد که رقاص‌هایی که بین بازی‌ها مشغول بودند، به کارشان ادامه دادند.

بچه‌های مورد اشاره البته کارکنان کمپانی ای‌اسپورت FaZe Clan بودند. شغلشان این است که گیمر های باحالی باشند. بازی‌هایشان آنلاین پخش می‌شود و ویدیوهایی درباره‌ی بازی‌های ویدیویی درست می‌کنند که همه جا به اشتراک گذاشته می‌شود. هدف امروز این بودکه سه یا چهار محتوا درست کنند که زود در نت پخش شود، پس به درست کردن ویدیوهای «این رقص رو حدس بزنید» پرداخته بودند.

کمپانی FaZe یکی از بی‌شمار شرکت‌های در حال توسعه‌ی تیم ای‌اسپورت و مزارع محتواست. The Faze Clan که احتمالاً بزرگ‌ترین برند بازی‌های پاپ است، هم در تگزاس و هم در کالیفرنیا خانه دارد. بسیار پیش می‌آید که سر و کله‌ی طرفداران پیدا شود و بخواهند داخل شوند. ورا سالامون، مدیر استعدادیابی، بیشتر از این نگران است که والدین‌شان بچه‌ها را تا ماشین به مکان می‌رسانند.

سالامون می‌گوید: «چند هفته پیش بچه‌های موسسه‌ی “یک آرزو بکن” اینجا بودند، و تنها کاری که می‌خواستند بکنند فورتنایت بازی کردن بود.» سالامون که قبلاً عضو تیم مدیر برنامه‌های Kid Rock بوده و یک الماس هم به یکی از دندان‌هایش زده، نگران این است که این پسرها – همه‌ی بچه‌های بااستعداد تیم پسر هستند- وقتی بزرگ شوند چه بر سرشان خواهد آمد.

خانم سالامون درباره‌ی گیمر های FaZe می‌گوید: «همه‌ی آن‌ها شخصیت خاص و منحصر به فردی دارند. مثلاً جِو همیشه جیغ می‌کشد.»

جیمی جلینک، مسئول ارشد بخش خلاقیت FaZe Clan که قبلاً مسئول محتوای ارشد پلی بوی بود،تعریف می‌کند که: «جِو معمولاً پنج ویدیوی برتر از فیلم‌های آماتور درست می‌کند و پشت میکروفون جیغ و داد می‌کند. این ویدیوها واقعاً پربازدیدند.»

تامس اولیورا 24 ساله که با اسم Temperrr بازی می‌کند، مرا به سوییتش برد، جایی که بِری، معروف به «گربه‌ی بنگالی» در آن زندگی می‌کند و جایی که اولیورا در آن فورتنایت بازی کردنش را از توییچ پخش می‌کند و برای 1.6 میلیون فالوورش در یوتیوب، ویدیو آپلود می‌کند. اولیورا وقتی 15 ساله بود به این جماعت پیوست. او Call of Duty بازی می‌کرد در حالی که بقیه‌ی دار و دسته‌یFaZe فقط یک مشت تک تیرانداز بودند. دانشگاه رفت تا تجارت بخواند، ولی هنوز یک ترم هم آنجا درس نخوانده بود که وسط یک امتحان ریاضی بلند شد و از کلاس بیرون رفت.

تا سال 2012، گروه دیگر تصمیم گرفته بود تیم‌های بازی حرفه‌ای راه بیندازد تا در مسابقات قهرمانی رقابت کنند و درصدی از درآمدشان را بگیرند. امروز، با بازیکنان قرارداد می‌بندند و آنها را عضو تیم‌های FaZe در همه‌ی بازی‌ها می‌کنند. در خانه‌هایشان، بیشتر روی محتوای لایف استایل گیمر ها تمرکز می‌کنند. الیورا یک تتوی گرگ با لوگوی FaZe دارد.

همانطور که حرف می‌زند، با برادرش در برزیل فورتنایت بازی می‌کند. کاراکترهایشان با هم احوال‌پرسی می‌کنند و شروع می‌کنند به رقصیدن. الیورا می‌گوید: « بازی رنگارنگ و ملایم است. موقع فورتنایت بازی کردن می‌شود کلی خندید- مثلاً این یارو فقط دارد می‌رقصد!»

آخرین پروژه‌ی بازیکنان گویا همکاری با Fullscreen Media بوده است که یک کمپانی سرگرمی است که با ستارگان اینترنتی کار می‌کند. ولی حالا خیلی از گیمر های FaZe تصمیم گرفته‌اند کمپانی های رسانه‌ای خودشان را تاسیس کنند. الیورا می‌گوید: «اینطوری لازم نیست پولمان را با یک کمپانی که درست و حسابی نمی‌شناسیمش تقسیم کنیم.»

چه اونجرز وجود داشته باشد و چه نه، هالیوود دارد ناامیدمان می‌کند

خانم سالامون مرا به دفتر شرکت اصلی برد، یک وی ورک (WeWork) در هالیوود و واین (Vine) که «کمپانی مدیریت گیمر ها»ی جدیدی که از آن صحبت شد، در آن در حال شکل گیری است.

لی ترینک 50 ساله، یکی از صاحبان FaZe Clan، میزی دارد که تقریباً به جز یک کمان چیزی رویش نیست. در آخرین شغلش رئیس Capital Records بود. حالا او می‌گوید که بازی‌ها و ای‌اسپورت‌ها آینده را می‌سازند و به زودی جای سینما را می‌گیرند.

برایمان تعریف می‌کند که: «صنعت وسط یک تغییر عظیم گرفته خوابیده. آدم‌های هم‌سن و سال من و مسن‌تر از من که بخش مهمی از روحیه و طرز فکر یک دوره را کنترل می‌کنند،هنوز همان تصور “بچه نردی که در زیرزمین خانه‌ی ننه بابایش مشغول بازی کردن است” را از گیمر ها دارند.» او یک تی شرت سفید تنگ زیرِ پیراهنی شطرنجی پوشیده و دستبندهای چرمی و فلزی به دست دارد و ایرپدهایش به کمربندش وصل‌اند.

و او در این تلقی درباره‌ی وضع صنایع سرگرمی تنها نیست. پیتر گیوبر، مدیر عامل Mandalay Entertainment Group، و تد لیانسیس، سهام‌دار عمده‌ی Monumental Sports & Entertainment، اخیراً تیمی به نام Team Liquid را خریداری کردند. (مایک میلانف، مسئول ارشد عملیاتی تیم می‌گوید: «تا حالا 19 میلیون دلار جایزه برده‌ایم.» او به تازگی موسسه‌ی آموزش ای‌اسپورتی در سانتا مونیکا به وسعت 740 متر مربع افتتاح کرده است.)

ترینکت می‌گوید: «تجربه‌ی بازی‌ها خیلی غنی و عمیق است.گیم‌ها برعکس فیلم‌ها به قولشان پایبندند. ما داریم کسب و کاری را خلق می‌کنیم که خلائی را پر می‌کند که مردم هنوز از وجودش مطلع نیستند». به عقیده‌ی او، پخش آنلاین بازی‌ها یک ژانر سرگرمی جریان اصلی کاملاً تازه است. و مثل هر نسل از سرگرمی‌های قبل از خود، به مکان‌های خاص خودش نیاز دارد.

حالا دیگر همه ورزشکاریم

گیمر ها نه فقط به دلایل اجتماعی، که به دلایل عملگرایانه نیز گرد هم می‌آیند. بازی‌ها آنقدر پیچیده شده‌اند که ممکن است باعث اضافی بار اتصال خانگی شوند. معدن‌چیان ارز رمزی(Cryptocurrency) هم قیمت لوازم حیاتی را – از جمله کارت گرافیک که برای تقویت سیستم پردازنده‌ی کامپیوتر استفاده می‌شود- خیلی بالا برده‌اند.

لویجینو جیگانته‌ی 27 ساله، که پارسال یک مرکز بازی به نام Waypoint در نیویورک افتتاح کرد می‌گوید: «ما شاهد تولد دوباره‌ی اجتماعی بازی کردن هستیم. جنبه‌ی اجتماعی بازی کردن دوباره دارد بر می‌گردد. یک جورهایی انگار می‌گوییم “خیلی خب، ما هنوز هم داریم جدا از هم بازی می‌کنیم، ولی حالا کنار همیم.”»

و سرمایه‌ای استفاده نشده همین حالا هم دم دست است.

آن هند، مدیر عامل Super League Gaming (که سینماها را به سالن ای‌اسپورت تبدیل می‌کند و تا حالا 32 میلیون دلار از سرمایه گذاران جمع کرده)می‌گوید: «سینما! هم پر سر‌وصداست و هم بیشتر مواقع خالی.»

آن هند و کارکنانش دو روز در هفته تقریباً پنجاه سالن سینما را به سالن‌های ای‌اسپورت تبدیل می‌کنند که در آن‌ها، بچه‌ها‌ی کوچکتر با بکدیگر رقابت می‌کنند و بازی را از یک صفحه‌ی بزرگ تماشا می‌کنند.

برای گیمر های این کمپانی، بازی کردن دور همی می‌تواند ورزش‌های سنتی را همراهی کند یا جانشین آن‌ها شود. مثل Little League و Minor League برای ورزشکاران امروزی است. هر شهر تیم خودش را دارد: شیکاگو فورس، نیویورک فیوری، یونی های سن فرانسیسکو. تا به امروز 50000 بازیکن وجود دارد.

والدین بازیکنان کوچک‌تر را همراهی می‌کنند و تجربه‌ی واقعیت پیش رو، چشمشان را به حقیقت باز می‌کند. آن هند می‌گوید: «بیشترین بازتابی که دریافت کردیم این بود که می‌دانستند پسر یا دخترشان عاشق این بازی است، ولی هیچ راهی برای درک بازی یا اینکه آیا فرزندانشان خوب بازی می‌کنند یا خیر، نداشتند. میگفتند “روحم هم خبر نداشت که پسر یا دخترم انقدر اهل رقابت است”.»

او انتظار دارد تا سال 2019 در 500 سالن بازی برگزار شود.

نمی‌خواهد از فورتنایت بترسی. وقتش رسیده که تو هم بازی کنی، مامان.

سفید کاغذی

جدیدترین شماره کاغذی سفید را بخرید

شماره ۳: پری‌زدگی

خرید این شماره