ترجمه

وقتی ارتش آمریکا جیب هلیکوپتری ساخت

این مطلب به بوک‌مارک‌ها اضافه شد

این مطلب از بوک‌مارک‌ها حذف شد

آدم‌های کمی در برهه‌ای از زندگی‌شان به فکر به پرواز درآوردن یک جیپ می‌افتند. این ایده بیشتر به یک نقاشی تخیلی در مهد کودک می‌ماند تا ایده‌ای که بتوان واقعاً بر روی آن وقت صرف کرد و عملی‌اش کرد.

به نقل از Aviastar، پیاسکی نامی مشهور و پیشرو در تحقیقات مربوط به تعلیق عمودی بوده است. وقتی هم صحبت از تعلیق عمودی باشد، خیلی زود آدم یاد اتوموبیل‌های پرنده می‌افتد. پس عجیب نیست که این برند سعی داشته ماشین‌هایی بسازد که بتوانند از زمین بلند شوند؛ درست مثل هلیکوپتر اما کوچک‌تر و با تسلط و مانوردهی بیشتر. طبیعی است که این پروژه توجه واحد تحقیقات انتقال نیروی ارتش آمریکا را جلب کرد و منجر به عقد قراردادی بین این دو سازمان شد که هدف غایی‌ای در اصل، ساخت یک جیپ پرنده بود. پیاسکی اما اولین گروهی نبود که ایده‌ی ساخت جیپ پرنده را داشت؛ از زمان جنگ جهانی دوم تلاش‌های مستمری برای ساخت ماشین پرنده انجام گرفته بود، اما پیاسکی اولین گروهی بود که موفق به بلند کردن ماشین از سطح زمین شده بود.

انرژی رسانی این وسیله در اصل توسط دو موتور انجام می‌شد که خودشان توسط دو روتور سه تیغه مترکز بر روی یک جعبه‌دنده کار می‌کردند.

پیاسکی از استاندارد بودن کنترل‌ها نیز اطمینان حاصل کرد؛ به گونه‌ای که اکثر کنترل‌ها مانند کنترل‌های هلیکوپتر بودند. بنابراین یک خلبان ماهر هلیکوپتر هیچ مشکلی در راندن مدل 59k ماشین هوایی (بله اسم جیپ پرنده واقعا همین بود!) نداشت.

ارتش از نتیجه راضی بود. پیاسکی نام این ماشین را به جیپ هوایی vz-8p تغییر داد و در نهایت موتورهای قوی‌تری که مورد تأیید ارتش بود بر روی وسیله نصب شد.

اولین پرواز جیپ هوایی در ژوئن 1959 انجام شد؛ جیپ هوایی با موفقیت به پرواز درآمد و حضار آنقدر ذوق‌زده شده بودند که بلافاصله به مقر نیروی دریایی اطلاع دادند تا در این جلسه حضور پیدا کند. نیروی دریایی معتقد بود که موتور ارتش همچنان جای کار دارد بنابراین این موتور را با توربین AiResearch 331-6 تعویض کرد که وزن کمتر و قدرت بیشتری داشت.

علیرغم استاندارد بودن مدل اولیه، vz-8p آنقدر دست خوش تغییرات شده بود که پیاسکی آن را مدل جدید B نامید. جیپ پرنده که در ابتدا ۲ صندلی داشت؛ حالا مجهز به ۲ صندلی مجهز به سیستم خروج و ۳ صندلی برای مسافر بود. سیستم فرود به طرز چشم‌گیری تقویت شده بود و نیروی دریایی چندین مکانیزم شناوری به جهت فرود اضطراری در آب به دستگاه اضافه کرده بود. اما جیپ پرنده که حالا تا ارتفاع چندین هزارمتری و نزدیک زمین ( به جهت مخفی شدن از رادارها) را به راحتی می‌پیمود بدشانس بود؛ در نهایت ارتش تصمیم گرفت که ایده‌ی جیپ پرنده مسخره است و به احتمال بالایی در میدان جنگ واقعی کاربردی ندارد. ارتش به ساخت هلیکوپترهای بیشتر و جدیدتر ادامه داد و رویای زندگی در جامعه ای که در آن جیپ‌ها پرواز می‌کنند را برای همیشه از ما گرفت.