پاسخ های ارسال شده در انجمن
-
پاسخ‌ها
-
آخ که چه سایت خوبی پیشنهاد دادی. دارم می‌گردمش و هنوز یه اقیانوس برای گشتن مونده. شاهزاده‌پارسی ته بازی سخت بود که هیچ وقت شکستش ندادم و هر وقت به انیمیشن لیز خوردن کاراکترم فکر می‌کنم و اینکه چند بار اینطوری افتادم رو چاقو هنوز آدرنالین‌راش می‌گیرم لول.
دوک‌ناکم جزو آل‌تایم‌فیوریت فرنچایزهای منه. اخیراٌ یکی از دوستام گفت کلش کپی از مگامنه و وقتی رفتم دیدم حتی اسم آدم‌بده هم بدون تغییر از مگامن کش رفتن کرک‌و‌پرم ریخت. بعد این همه سال و فن‌بوی کردن هه هه… وقتی دوک‌ناکم سه‌بعدی رو بازی کردم نمی‌دونستم چه حسی باید داشته باشم. آیا این صرفاٌ یه کپی دیگه از دوومه یا چی، فکری بود که تو ذهنم بود. بعد به یه شیرآتش‌نشانی شلیک کردم و اتفاقی روش وایستادم دیدم داره آب می‌خوره جونش زیاد می‌شه! دوک‌ناکم‌سه‌بعدی پر از ایده‌های خفنه. پیدا کردن اتاق مخفی شت پرژکتور جزو بهترین خاطرات من از ایستراگ پیدا کردن هم هست. و یادمه بار(های) اولی بود که تو بازی آیینه می‌دیدم و عین دیوانه‌ها تمام گلوله‌هام رو روش خالی می‌کردم و از خودم می‌پرسیدم چرا وقتی من تکون می‌خورم این یارو هم جا خالی می‌ده؟ کلن خیلی قدم مثبتی برای این ژانر بود. حذف کردن کلیدها و کارت‌های رنگی از شوترا هم همونقدر پسرفت بود که حذف کردن جون‌های اضافه بعد از ابداع سیوسیستم پیشرفت بود. خدا باباشون رو نیامرزه.
منم مدت‌های طول کشید اهل ر‌ت‌س بشم. هرچند یکی از اولین بازی‌هایی که کردم ایج‌آف‌امپایرز۲ بود ولی اصلاٌ نمی‌دونستم این یه ژانره. با وارکرفت یک تجربه‌ای ندارم ولی دوش… پسر دوش محشره اون تکسچرها و اسپرایت‌ها رو چطور ساخته بودن؟
یکی از چیزایی که دوران این‌جور بازی‌ها خیلی خفن بود، کات‌سینا بودن. نه کات‌سین‌های درون‌انجینی، بلکه اونایی که انیمیت شده بودن. وارکرفت۳ و استارکرفت بای‌فار خفن‌ترین کات‌سین‌هایی که دو چشمم تا به حال دیدن رو داشتن. همچنین دسپرادوس. با دسپرادوس یا کوماندوز خاطره‌ای نداشتی؟ آلسو حرفام تو هم قاطی شد می‌خواستم بپرسم بهترین کات‌سین تاریخ؟
خب از اونجایی که کسی نظری نداشت بذارید بیشتر موتیوتتون کنم. اولین شوتر اول شخصی که من بازی کردم ولف۳د بود و نحوه‌ای که ولف۳د به پلیراش آموزش می‌ده چطور بازی کنن فوق‌العاده است. می‌خوام مقایسه‌ش کنم با بازی‌هایی مثل دارک‌سولز و هف‌لایف‌دو و ماریو و دداسپیس. فرض کن برای بار اوله که کل دنیا داره با مفهوم شوتر اول شخص آشنا می‌شه. و به محض اینکه ولفنشتاین رو شروع می‌کنی خودت رو تو یه اتاق پیدا می‌کنی که رو به یه دری. طبیعتاً اولین کاری که می‌کنی اینه که ارو کی هارو فشار می‌دی درک می‌کنی می‌تونی تو این دنیای مجازی سه‌بعدی حرکت کنی. بعد می‌ری سمت در دکمه‌هارو فشار می‌دی می‌فهمی می‌شه در هارو باز کرد. دقیقاً رو به روت یه در می‌بینی باز می‌کنی می‌بینی غذا رو زمینه تو اسیرآودستینی که با جون نصفه بازی رو شروع می‌کنی می‌فهمی اِ غذا جونم رو زیاد می‌کنه. یه در دیگه باز می‌کنی می‌بینی توش طلا و جواهراته و می‌فهمی این بازی امتیاز داره. تو همون اتاق با دشمنا رو به رو می‌شی و می‌فهمی باید شلیک کنی تا بکشیشون. بلافاصله بعد از این اتاق یه راهرو طولانی هست که توش یاد می‌گیری دشمنا پشت ستون‌ها و کنج دیوار قایم می‌شن. و کل بازی همینه! کامل یادگرفتی تا تهش چی کار کنی.
دارک‌سولز چی کار می‌کنه؟ همون اول با نوشتن مسیج‌های طولانی با متن بهت یاد می‌ده استرانگ‌اتک چیه و جامپینگ‌اتک چطوره. اگه مثل من بازیکن بی‌تجربه و کم‌حافظه‌ای باشی یادت می‌ره و مدت‌ها طول می‌کشه تا دوباره برگردی و با این مفاهیم دوباره آشناشی (البته من با کیبرد و موس بازی می‌کردم با دسته حسابی اینتویتیو عه)
هف‌لایف‌دو خدای آموزش بدون آموزشه. ینی چی؟ ینی اینکه تو مرحله‌ای که گراویتی‌گان رو می‌گیری می‌بینی یه زامبی نصفه شده جلوتر یه تیغه رو از دیوار در می‌یاری و دقیقاً روبه‌روت یه زامبی در می‌یاد. طبیعتاً همه شلیک می‌کنن و پق! گراویتی‌گان + تیغه اره‌برقی = ایزی‌کیل!
دقیقاً در مقابل همین کاری که هف‌لایف به نحو احسن انجام داد دداسپیس قرار داره. می‌بینی رو دیوار با خون نوشته که shoot the limbs ینی دست و پاشون رو بزن. بلافاصله یه وویس‌مسیج می‌گیری که بهت می‌گه دست و پاشون رو قطع کن. بعد یه تکست‌مسیج فلو بازی رو قطع می‌کنه و بهت همینو می‌گه. و حتی بعد اولین کیل یه وویس‌مسیج دوم می‌گیری که می‌گه دست و پا شون رو قطع کن! برای بازی‌ای که کل پوینتش تیکه‌تیکه کردن دشمناست این ینی فاجعه. ینی بارها بهت گفتم چطور بازی رو بازی کنی.
یه مثال خوب دیگه ماریو عه. که وقتی بازی رو شروع می‌کنی ماریو چسبیده سمت چپ اسکرین، رو به سمت راست و بهت می‌فهمونه برو راست. سه تا باکس اولی که روی هوا می‌بینی یکیشون هیچی نمی‌ده دیگری امتیاز می‌ده و سومی قارچ. که قارچ وقتی در می‌یاد می‌ره می‌خوره به مانع می‌یاد سمتت و اگه هیچ کاری هم نکنی می‌خوریش و می‌فهمی قارچ ینی بزرگ شدن. حتی اگه نفهمی باید بپری بعد این سه تا باکس آجری عجیب معلق در هوا یه پلتفرم هست که باید از روش بپری و پریدن رو یاد می‌گیری تا بعد مردن در دفعه‌های بعد بپری و قارچ رو کشف کنی. اینکه مارو سلاحی نداره ینی باید از رو دشمنا بپری و چون هرجا بپری همون‌جا می‌یای پایین می‌فهمی روش کشتن دشمنا چیه. اینقدر این بازی‌های قدیمی تو آموزش بازی کردن به کسایی که تا حالا بازی نکردن موفق اند که چیزایی مثل: وقتی بازی سایداسکرولره پلیر رو بذاریم سمت چپ صفحه که راهی جز رفتن به راست نداشته باشه شده استاندارد.
بعد دیدم عجب بازی بی بخاری بوده الکی دارک سولز دارک سولز میکردن
آخ‌خ‌خ… منم بعد دارک‌سولز هی این‌ور اون‌ور می‌گشتم ببینم چرا اینقدر بهم گفتن دارک‌سولز داستان خوبی داره، اینکه داستانش رو تو سه خط می‌تونستن بهم توصیح بدن. ایده‌م این بود داستان خوب باید کلی طولانی باشه و اینا 😂
