مشکلات ترجمه و فهم فلسفه

[rezapour]

Up

0

Down

::

سلام من دارم این کتاب “نوشتار شناسی” دریدا رو می‌‌‌خونم و هر ازگاهی برای اینکه جای دشواری ازش‌و بفهمم اونو برای خودم ترجمه می‌کنم. الان این متن رو در نظر بگیرین :

“Thought obeying the Voice of Being,”is the first and the last resource of the sign, of the difference between signans and signatum. There has to be a transcendental signified for the difference between signifier and signified to be somewhere absolute and irreducible. It is not by chance that the thought of being, as the thought of this transcendental signified, is manifested above all in the voice: in a language of words [mots]. The voice is heard (understood)—that undoubtedly is what is called conscience—closest to the self as the absolute effacement of the signifier: pure auto-affection that necessarily has the form of time and which does not borrow from outside of itself, in the world or in “reality,” any accessory signifier, any substance of expression foreign to its own spontaneity. It is the unique experience of the signified producing itself spontaneously, from within the self, and nevertheless, as signified concept, in the element of ideality or universality. The unworldly character of this substance of expression is constitutive of this ideality. This experience of the effacement of the signifier in the voice is not merely one illusion among many—since it is the condition of the very idea of truth—but I shall .elsewhere show in what it does delude itself. This illusion is the history of truth and it cannot be dissipated so quickly”

من یه اتود برای ترجمه‌ش زدم، خوشحال می‌شم کسی راهنمایی‌م کنه تا چه حد درست فهمیدم متن‌و :

[ اینکه] «فکر مطیع صدای هستی‌ است » اولین و آخرین منبع نشانه‌ و تفاوت بین signans و signatum است. یک مدلول استعلایی لازم است تا تفاوت بین دال و مدلول به تقریب، مطلق و تقلیل‌‌ناپذیر شود. تصادفی نیست که فکر هستی به عنوان فکر این مدلول استعلایی، خود را ورای همه‌چیز در صدا آشکار می‌کند: یا باید گفت در زبانی از کلمات. صدای شنیده شده (فهم شده)- همانکه بی‌شک وجدان می‌خوانندش- نزدیکترین چیز به «خود» به عنوان زدایش مطلق دال است. خود-تأثری خالص که لاجرم صورت زمان دارد و بدهکار چیزی بیرون خودش نیست، چه در جهان چه در واقعیت، نه دالی الحاقی نیاز دارد و نه ماده‌ی بیانی بیگانه با آنیّت‌ش. هم اینکه مدلول در لحظه خودش را از درون خودش تولید می‌کند، تجربه‌ی یکه‌ای آن است و هم اینکه به عنوان مفهوم مدلول در اصول ایده‌آل و جهان‌شمولیت. نا-جهانی بودن کاراکتر این ماده‌ی بیان برسازنده‌ی این ایده‌آل است. این تجربه‌ی زدایش دال در صدا وهمی شبیه بقیه‌ اوهام نیست. چون که خود شرط ایده‌ی حقیقت است. این وهم تاریخ حقیقت است و نمی‌توان به راحتی آن را نادیده گرفت.

 

 

موضوع