بازی: سری توتال‌وار Total War

دقیقا یاد دارم که روزی دستم را جلو بردم و یک دیسک جادویی را برداشتم. از آن زمان سال‌ها گذشته ولی هنوز هم گاهی به همان دیسک قدیمی رجوع می‌کنم و به قوتش به فرمانده‌ای افسانه‌ای تبدیل می‌شوم. آن دیسک اولین توتال‌واری بود که با آن مواجه شدم و از آن پس دیگر حسرتی در دلم باقی نماند  که چرا در قرن کسالت‌بار بیستم زاده شده‌ام. 

اولین بار یک فرمانده رومی بودم. در یکی از سه خانواده‌ی افسانه‌ای که امپراطوری روم را بنا گذاشتند. آن روزها با هانیبال افسانه‌ای مواجه شدم. با یونانی‌ها و آرایش‌های عجیب جنگی‌شان. حتی بعدها در ژنرال‌های اشکانی حلول کردم و اینقدر جنگیدم که به سقوط امپراطوری روم رسیدم. با هجوم وحشی‌ها. با آتیلای وحشی. با ساسانیان باشکوه و درگیری‌شان با روم شرقی. همین‌طور دیسک‌ها عوض می‌شدند تا که نوبت اسکندر هم رسید. باید به درون او نیز می‌رفتم تا دستگیرم می‌شد که چگونه جوانی مقدونی کمر پارس افسانه‌ای را شکست. بعد جهیدم و سال‌ها در دنیای قرون وسطی زندگی کردم. شوالیه‌ها ، پاپ و پادشاه‌های افسانه‌ای. جنگ انگلستان و فرانسه. جنگ‌های صلیبی. جنگ ترک‌ها با بیزانسی‌ها. یه یاد دارم که سلطانی از سلسله‌ی فاطمیون مصر بودم. یا  فرماندهی عرب در میانه‌ی اورشلیم مقدس. من در چشمان صلاح‌الدین بودم وقتی که ریچارد شیردل پیش می‌آمد. روزی دیگر بر فراز بریتانیا پرواز می‌کردم. در انگلیس قرون وسطی که من همه‌ی شاهان شورشی ولز  و اسکاتلند بودم و همیشه آهنگ لندن داشتم. که ویلیام والاس پادشاه بریتانیا شد تا باز بال در بیاورم و با اتحاد سرخپوست‌ها به جان اسپانیایی‌ها بیفتم و راه آرمادایشان را به آمریکا ببندم. باز که بیدار شدم دنیا عوض شده بود. نوبت توپ‌های نامرد و تفنگ‌های بی‌مروت رسیده بود. زمانه‌ی امپراطوری‌های بزرگ. انقلاب صنعتی. من شاه فرانسه شدم و هیچ انقلابی اتفاق نیفتاد. پای انگلوساکسون‌ها به ساحل آمریکا نرسیده بود که من ناپلئون بودم و هنوز سفر ادامه داشت. این بار در شرق دور و حکومت شوگون‌ها و دنیای سامورائی‌ها. از برآمدن‌شان تا برافتادن‌شان را «من همه بودم».

خاطره بودند یا رویا نمی‌دانم. دنیایی که این بار شبیه‌ساز رانندگی یا خلبانی یا ورزشی  نبود که شبیه‌ساز ذهن فرمانده‌‌های جنگی باستانی بود. از آن موقع همه صحبت‌مان تعریف کردن استراتژی‌های نبوغ‌آمیزمان بود. کنار هم می‌نشستیم و نتیجه‌ی یک جنگ تاریخی را عوض می‌کردیم و همان موقع یک کتاب تاریخی هم دست‌ می‌گرفتیم و به اصل حقیقت تاریخ می‌خندیدم. که چه عجیب که فقط یکی از آن همه احتمالات رخ داده است. اما راضی بودیم چون دیگر برای دیدن جنگ از دریچه‌ی چشمان سواره‌ای زره پوش لازم نبود پلک‌ها را روی هم بگذاریم، که فقط کافی بود همان دیسک‌های جادویی را داشته باشیم و دکمه‌های  کیبرد را فشار بدیم. این گونه بود که با همه‌ی مصائب پادشاهی آشنا شدیم. چیزی که شاید نا ممکن بود ولی اتفاق افتاد و ما به گذشته‌ها سفر کردیم.

پس باید خوشحال باشیم که این بار شرکت دوست‌داشتنی کریتیو اسمبلی دوباره رم توتال وار را بازسازی کرده و با همان دیسک‌های جادویی به سبد خرید گیمر ها برگشته. به همین بهانه‌، به بازی‌های قبلی این سری نگاهی کوتاه می‌اندازیم و سرآخر بحث را به جدیدترینشان هم می‌رسانیم، یعنی رم توتال وار 2.

سری توتال وار

سری توتال وار (به انگلیسی: Total War)‏ به معنای جنگ تمام‌عیار یک سری از بازی‌های رایانه‌ای راهبردیاست که اولین بار در سال ۲۰۰۰ با بازی شوگان: جنگ تمام‌عیار عرضه شد، ناشر این سری شرکت سگااست. ( از ویکیپدیا )

این بازی‌ها ویژگی‌های مشترکی دارن:

– همشون دو حالت نقشه ( Campain Map ) و میدونِ جنگ دارن. تو حالت نقشه به امور استراتژیک و مدیریتی می‌پردازین و تو حالت جنگ نیروهاتون رو برای پیروزی فرماندهی می‌کنید.

– همشون حالت turn based دارن. یعنی شما و کامپیوتر به صورت نوبتی به اموراتتون می‌پردازید و این درست بر عکس بازی‌های real time  مثل age of empires یا empire earth  و بازی‌های مشابه دیگه‌اس.

– این بازی‌ها به نبردهای واقع‌گرایانه و گرافیکِ رئال‌شون مشهورن. تا جایی که بی‌بی‌سی هم برای مستند‌های تاریخیش از این سری بهره برده.

– این سری یکی از محبوبترین سری‌های تاریخ بازی‌های رایانه ای هست و بارها جزء پرفروشترین‌ها شده.

.

خلاصه‌ای از بازی‌های سری توتال وار

Rome: Total War

بدون شک خاص‌ترین بازی این سری بود. تحولی که این بازی تو بازی‌های استراتژیک ایجاد کرد، هیچ بازی دیگه‌ای نتونست ایجاد کنه. تو اکثر سایت‌های نقد بازی جزء 4 یا پنج بازی برتر تاریخه. مهمترین نوع‌آوریش تو زمینه‌ی گرافیک و امکان دیدن نبرد از دید سربازها بود که تو نسخه‌های بعدی توتال وار هم کامل‌تر شد. سوژه‌ی اصلی بازی جمهوری روم بود اما شما میتونستین سراغ مصر و یونان و  یا سلوکیان و اشکانیان و .. هم برین.

جنگ بین سواره و شمشیر زن و نیزه‌دار و تیرانداز و… شاید به دقت جنگ‌های واقعی نبود ولی نسخه‌ی امروزی یک شطرنج به نظر می‌رسید. به نظر من این نسخه از لحاظ آرایش جنگی و چیدن سربازها هنوز حرف اول رو میزنه ولی ایراد هایی هم داشت.  یکیش این که نقشه‌ی ایران رو توی نقشه‌ی جهان بازی نیاورده بودن. که خیلی عجیب بود در نوع خودش. یکی دیگه‌اش هم مثلا مصری‌ها بودن که از لحاظ تاریخی مطابقت نداشتن و بیشتر شبیه بازگشت مومیایی 4 شده بودن. یکی از ویژگی‌های خاص این بازی سنا بود که وقتی رم بودید می تونستین تجربش کنین. گرچه گاهی همون هم به شدت روی اعصاب بود.

Rome: Total War: Barbarian Invasion

هجوم وحشی‌ها بازی مستقل محسوب نمیشه. در واقع بسته‌ی مکمل بود. بسته‌ی مکمل خوبی هم بود. یکی از بهترین تجربه‌ها و خاطره‌های هر توتال‌وار‌بازی چگونگی حفظ روم از خطر سقوط بوده. یک روم غربی بود و هزار دشمن و هنر شما که باید حفظش می کردین. قبیله‌های وحشی مثل هون‌ها و سرمت‌ها تو بازی بودن که نو آوری خوبی به حساب می‌اومد. مثلاً می‌تونستن مهاجرت کنن و گله‌ای روی یک حکومت دیگه خراب بشن. تجربه‌ی رقابت ساسانی‌ها و روم شرقی هم منحصر به فرد بود. یکی دیگه از ویژگی‌های جذاب این بازی جنگ در شب بود که برای اولین بار این جا اضافه شد. از لحاظ تاریخی ایرادات این نسخه کم تر بود. دین‌های زرتشتی، مسیحی و بت‌پرستی هم به بازی اضافه شده بودن. همین‌ها باعث شد که بهترین بسته مکمل سال بشه.

Rome: Total War: Alexander

بین گیمرهای ایرانی منفورترین بازی توتال وار بود. این که به عنوان اسکندر به ایران لشکر بکشی خیلی لذت بخش نبود ولی از لحاظ استراتژی یکی از بهترین ها بود . مهم ترین ایرادش این بود که نمی تونستین هخامنشیان بشین. خب البته به عنوان یک امپراطوری در حال سقوط می‌شد تا حدی هم به سازندگان حق داد ولی نه خیلی. نوآوری خاصش این بود که تمام جنگ‌های اسکندر به صورت روایی و در خط داستانی کامل تو بخش جنگ‌های تاریخی قرار گرفته بودن که واقعا از سخت‌ترین و چالش‌برانگیز‌ترین نبردها بودن.

Europa Barbarorum

اینو داخل پرانتز آوردیم. در واقع ساخته‌ی سازندگان اصلی بازی نیست و نسخه‌ی دستکاری‌شده‌ی بازیکن‌ها از رم توتال واره. از لحاظ تاریخی مطابقت خیلی بیشتری داره. گرافیکش هم خیلی چشم‌نواز‌تره. یکی از نسخه‌های محبوب منه ولی برای بازیکن‌های آماتور اصلا مناسب نیست. هم بخاطر سختی بیشترش و هم بخاطر نقشه‌ی خیلی وسیعش که از ایران هم فراتر رفته. به علت بزرگی نقشه گیمر تا حدی سردرگم میشه ولی یکی از کامل‌ترین مجموعه‌های واحد‌های نظامی رو داره. نوآوریش تو بوجود آوردن چیزی شبیه درخت تکنولوژی بود که اگرجه ایراد داشت ولی خیلی بازی رو به شرایط دنیای واقعی نزدیک‌تر می‌کرد. واحدهای نظامیِ هر کشور هم به زبون مادری اون زمانشون صحبت می‌کردن. مثلا سواران اشکانی موقع حمله می‌گفتن: “بِتاگید“ که همون بتازید خودمونه. اطلاعات تاریخی زیادی هم تو منوهای بازی بود که واقعاً بدرد می خورد و برای مثال شما می‌تونستین قبل از ساختن زورخونه در موردش مقاله‌ای مختصر ولی دقیق بخونین. نسخه‌های دستکاری شده یا مدهای دیگه‌ای هم از سری توتال وار هست که اونا هم موضوعات زیادی دارن.

مثلا Rise of persia در مورد آغاز امپراطوری هخامنشی بود. یا نسخه‌هایی که از ارباب‌حلقه‌ها یا بازی تاج و تخت‌ یا حتی نبردهای آخر الزمان الهام گرفته بودن. اما به نظر من و خیلی‌های دیگه “یوروپ بربروروم” بهترین مد بازی‌های توتال واره که حتی هنوز هم برای حرفه‌ای ها ارزش بازی کردن داره. کسی که تو یوروپ بربروروم بازی رو تموم کرده باشه میتونه به توتال واری اصیل بودن خودش بباله.

Medieval II: Total War

خب جانشین رم شدن خیلی سخت بود و باعث شد که از اول انتظارات بالایی ازش بره. بازی خوبی بود البته منهای باگ‌هایی که تو نسخه‌ی اولیه‌اش وجود داشت. گرافیک بازی به نظر من  یکی از چشم‌نوازترین‌ها بود ولی در کل اون خلاقیتی که انتظار می رفت تو این نسخه به کار نرفته بود. نبردهای تن به تن تو این نسخه به حد رویایی خودش خیلی خیلی نزدیک شده بودن و با زوم کردن می‌تونستین  جنگی کاملاً واقعی رو نظاره کنین. از لحاظ استراتژی به شدت به رم نزدیک بود باز منهای تفنگ‌هایی که از وسطای بازی اضافه می‌شدن. شوالیه، تفنگ، پاپ و جنگ‌های صلیبی کلمات کلیدی این نسخه بودن. دیپلماسی ده‌ها گام از رم بهتر شده بود و حتی می‌شد ازدواج دیپلماتیک ترتیب داد. یکی از چیزهای جالبی که به بازی اضافه شده بود هم علمای مذهبی بودن. در کل دین تو این بازی از همیشه مهم تر شده بود. بازی پر از فیلم‌های آماده‌ی جالب هم بود که بعد از عملیات قاتل‌ها و جاسوس‌ها  یا اتفاق‌های مهم تاریخی دیگه نشون داده می‌شدن که البته نمی‌دونم چرا تو نسخه‌های بعدی توتال وار تکرار نشدن. بی‌خودترین چیزی هم که به بازی اضافه شده بود تاجران بودن که تاثیرشون به زحمتی که باید واسشون می‌کشیدی اصلاً نمی‌ارزید. اگه جزء کشورهای مسلمون بودین می‌تونستین جهاد ترتیب بدین که خودش یکی از پر ایرادترین بخش‌های بازی بود. چون به راحتی می‌شد علیه لندن یا اسکاندیناوی اعلان جهاد کرد که راستش با واقعیت تاریخی نمی‌خوند.

یکی دیگه از ویژگی‌های جذاب بازی حمله‌ی مغول‌ها وتیموری‌ها تو اواسط بازی بود که واقعاً سخت و چالش‌برانگیز بود. هر توتال‌واربازی داستانی ویژه هم از اینکه چه جوری مغول‌ها رو دست به سر کرده براتون داره. ایراداتی هم داشت. مثلا مغول‌ها با اشتباه تاریخی‌ای واضح از همون اول مسلمون بودن! بعضی مواقع هم مغول‌ها تا سال‌ها حمله نمی‌کردن و همین‌جور الکی تو نقشه می‌گشتن. با همه‌ی ایرادات به خاطر وجود شوالیه‌ها و جنگ مسلمون‌ها و مسیحی‌ها یکی از نسخه‌های خیلی جالبه و حتی این اواخر هم دوباره بازیش کردم‌. این نسخه صددرصد به کسایی که کامپیوترهای قدیمی یا سیستم‌های ضعیف دارن به شدت توصیه میشه. فرانسه، انگلیس، اسپانیا، ونیز، سیسیل، میلان، بیزانس، سلجوقیان، فاطمیان، امویان اسپانیا و… بود.  می‌تونم بگم تو این نسخه یکی از بهترین و پرهیجان‌ترین جنگ‌های قلعه‌ و فتح شهر رو داشتیم که به این صورت تو هیچ بازی تکرار نشد.

Medieval II: Total War: Kingdoms

ظاهرا بسته مکمل مدیوال توتال وار 2 بود ولی به نظر من خیلی از اون فراتر و بی‌عیب‌تر بود. و البته پر از خلاقیت. چهار داستان متفاوت وجود داشت: جنگ‌های صلیبی، بریتانیا، آمریکا و جنگ‌های صلیبی داخلی با کشورهای کافر اروپا.

جنگ های صلیبی این بار خیلی دقیق‌تر و تاریخی‌تر بودن. شوالیه‌های تمپلار (یا شوالیه‌های معبد) و هاسپیتالرها  با دقت زیاد بازسازی شده بودن. شخصیت‌هایی مثل صلاح‌الدین ایوبی، نورالدین زنگی و ریچارد شیر دل هم تو بازی به عنوان قهرمان وجود داشتن که واقعاً تجربه‌ی بدیعی بود. هر کشوری  شهری داشت که مرکز قدرتش بود و با از دست دادن اون بخشی از توانایی‌هاش رو از دست می‌داد. مثلاً با از دست دادن اورشلیم یا قاهره یا بغداد یگه نمی‌تونست یک نوع واحد نظامی خاص رو بسازه.

نسخه‌ی بریتانیا درگیری انگلیس و اسکاتلند و ایرلند و ولز بود که برای خودش نسخه‌ی کاملی بود و حتی ویلیام والاسِ فیلم شجاع‌دلِ مل گیبسون هم تو بازی بود. ویژگی جالب دیگه‌ این بازی هم قلعه‌های زیبا و پرشمارش بود.

نسخه‌ی آمریکا هم یکی از بهترین و نوآورانه‌ترین بازی‌های توتال وار بود که محاله بازی کنید و فراموشش کنید. درگیری سرخپوست‌ها با اسپانیا و فرانسه و انگلیس فوق‌العاده دیدنی و خاص تصویر شده و تو هیچ بازی دیگه‌ای مشابهش وجود نداره. مایاها، آزتک‌ها و آپاچی‌ها  همه به سبک کم ایرادی شبیه سازی شدن. بعضی از سرخپوست‌ها  (چیچیمک‌ها) می‌تونن تو جنگ با سفیدها استفاده از اسب و تفنگ رو یاد بگیرن که خودش یکی از جذاب‌ترین کارهای کل سری توتال وار بود. آپاچی‌ها هم چیزی شبیه جهاد  داشتن و اسپانیایی‌ها هم اوایل مدام از شاهشون ماموریت می‌گرفتن و اگه درست انجام می‌دادن مدام لقبای اشرافی نصیبشون می‌شد. یکی از نکات جالب این بازی این بود که بعد از فتح  شهر می‌تونستین ساکنینشون‌ رو قربانی کنین (البته به شیوه‌ی سرخپوستی و برای جلوگیری از خشم خدایان، نه همین‌جور الکی!).

پس موند نسخه‌ی جنگ‌های توتونیک یا درواقع جنگ‌های صلیبیِ داخلی که اونم به اندازه‌ی کافی هیجان انگیز بود. در واقع موضوع اصلی بازی جنگ امپراطوری‌های مسیحی و لیتوانی بت پرست بود. گرچه شما اگه لیتوانی بودین می‌تونستین با مسیحی شدن جلوی این جنگ‌ها رو تا حدی بگیرین و از اون طرف هم اگه دانمارک می‌شدین می‌تونستین با نروژ متحد بشین و کشوری قدرتمندتر بسازین که در نوع خودش جدید بود. پنج شهر هم تو بازی وجود داشت  که کشوری که بیشتر اونا رو فتح می‌کرد می‌تونست اتحادیه‌ی هانزا یا لوفت هانزا رو تشکیل بده که اقتصاد رو قدرتمند می‌کرد.

همون‌طور که دیدید از حیث جزئیات تاریخی این نسخه‌ها بسیار کامل و حتی بی‌نظیر بودن.

Empire: Total War

یک جور بازنگری از اول بود. موتور گرافیکی تحول‌یافته‌ی بازی، با  اقدامی انقلابی حالا از جنگ‌های دریایی هم پشتیبانی می‌کرد. استراتژی‌های بازی کاملا عوض شده بودن و توپ‌های جنگی مختلف و سوار و پیاده‌ی تفنگدار هم قواعد دیگه‌ای واسه فرماندهی می‌طلبیدن. برای اولین بار هم باید فکری به حال منابع غذایی امپراطوری‌تون می‌کردین.  درخت تکنولوژی به شما کمک می‌کرد تا امپراطوری‌تون رو به سمت انتخاب‌هایی ببرید که خودتون می‌خواهید. این بار دنیا از همیشه کامل‌تر بود و نبرد بر سر آمریکای شمالی یکی از جذابترین چالش‌های سری توتال وار در اومده بود. شاید واحدهای نظامی کمی از همیشه بیشتر کلیشه‌ای به نظر می‌رسیدند  (خب دیگه یک تفنگ بود و همش لباس فرم که عوض می‌شد) اما در عوض جزئیاتی که در چهره و رفتارشون بود حتی شاهکار بود .

  دیگه هیچ سنگری امن نبود  ولی عوضش هر چقدر می‌خواستید می‌تونستید سنگر بسازید. کلی استراتژی مختلف دفاعی سر همین سنگرا وجود داشت. برای اولین‌بار هم می‌تونستین وزرای مختلف برای کشورتون منسوب کنید. یک سری ریزه‌کاری‌های اضافی و وقت‌تلف‌کن از نسخه‌های قبلی حذف شده بودن و از اون طرف گستره‌ی وسیعی از کشورهای قابل انتخاب وجود داشت. فرانسه و انگلیس و اتریش و عثمانی و مغول‌های هند و … . قزلباش‌های صفوی‌ها هم بودن ولی در حال انحطاط که حتی برای بازی کردن قابل انتخاب نبودن. یکی از ایرادهای عمده‌ی بازی این بود که شمایل واحدها و فرهنگ صفوی‌ها زیادی عربی کار شده بود و این از ارزش تحقیقات تیم سازنده کم می‌کرد.

عوضش این بار شما بودید که مسیر دموکراسی و دیکتاتوری رو مشخص می‌کردین. اگه انگلیس بودین و کشور پادشاهی تون رو به نحو بدون مشکلی اداره می‌کردین دیگه آمریکایی بوجود نمی‌اومد. اگه فرانسه بودین و تو کشورتون هر روز آشوب نمی‌شد دیگه انقلاب فرانسه‌ای اتفاق نمی‌افتاد. بله شما همچین آدم تاثیرگذاری بودین. یکی از نکات جالب بازی وجود اشراف‌زاده‌هایی بود که مشکلشون رو با دوئل‌هایی که بصورت نمایشی و زیبا نشون داده می‌شد، حل می‌کردن.  توتال وار از این به بعد دیگه به سمتی رفت که گاهی تماشای بازی از خود بازی کردن هم جالب‌تر می‌شد.

Napoleon: Total War

این دیگه از اسمش پیداس و خیلی نیازی نیس که توضیح بدم چه لذتی داره جای یکی از بزرگترین افراد تاریخ نبردهای بشر قرار بگیرین. ناپلئون بسته مکمل امپایر نبود و ششمین بازی مستقل سری محسوب می‌شد. می‌تونستین  سرنوشت نبرد واترلو رو به سود ناپلئون رقم بزنین و خود بازی هم چهار کمپین داشت که کمپین ایتالیا، حمله به مصر، سروری اروپا و کمپین اتحاد نام داشتن. ایتالیا و مصر که بخشی از مسیر زندگی ناپلئون بود و بقیه هم چیزی شبیه توتال‌وارهای قبلی  که شما باید فرانسه رو به قدرت برتر اروپا تبدیل می کردین. سر آخر هم می‌تونستین با انتخاب روسیه، پروس، انگلیس و اتریش تو کمپین چهارم جلوی ناپلئون پر مدعایی که آقای اروپا شده بود رو بگیرین.

Total War: Shogun 2

دنباله‌ای با شرف و برگشتی به اصول اصلی و ریشه‌های توتال وار که تو سرزمین سامورائی‌ها رقم خورد. جنگ‌های تن به تن از همیشه زیبا تر بودن و وقتی نبردها رو تماشا می‌کردین در واقع داشتین به نحوی صحنه‌هایی از فیلم‌های مرحوم آکیرو کوروساوا رو نگاه می‌کردین. درگیری خانواده‌های اصیل ژاپنی بر سر قدرت یکی از جالب‌ترین نبردهای توتال‌وار در اومده بود و این بار شما حتی می‌توستین روی قهرمان‌هایی که توانایی‌ها و مهارت‌های استثنایی دارن هم حساب کنین. قهرمان‌هایی که می‌تونستن صدها نفر رو یک تنه توی میدون نبرد از پا در بیارن.

بازی دربرگیرنده‌ی انواع جذابی از نبردها می‌شد. از نیروهای ماقبل سامورایی، تا سامورایی‌های پیاده، سواره و تیر انداز و تفنگ دارها و توپ‌های جنگی. برای اولین‌بار هم کشتی‌ها به سبک باستانی و با آتش به نبرد همدیگه می‌رفتن. قلعه‌های ژاپنی از تمام قلعه‌های بازی‌های قبلی متفاوت بودن و جنگ برای فتحشون خیلی خاص به نظر می‌رسید. تعداد سربازهایی که می‌شد تو نبرد مدیریت کرد بازم اضافه شده بود و هدف بازی این بود که شما به عنوان یک خانواده‌ی ژاپنی مسیر قدرت رو طی کنید و در نهایت با فتح  پایتخت تاج امپراطوری رو به سر بذارین. خیلی مهم بود که تو این مسیر زیادی جلب توجه نکنید تا همه به فرمان امپراطور وقت با شما دشمن شن. مثل “امپایر” شما علاوه بر فتح شهرها باید نیم‌نگاهی هم به نقاط استراتژیک تجارت دریایی هم می‌داشتین که فتح و نگه داری اون‌ها برای خودش هیجان مخصوصی داشت.

Total War: Shogun 2: Rise of the Samurai

این یکی نه نسخه‌ی مستقله، نه  بسته‌ی الحاقی نه نسخه‌ی تغییر یافته. در واقع یک دی‌ال‌سی یا محتوای دانلودی بوده که کمپین جدیدی به یازی اضافه می‌کرد. گذشته‌ای دور و آغاز نظام شوگونی ژاپن. اساس بازی روی همکاری با خانواده‌های خویشاوند بود  ولی به موقعش باید اینقدر قدرتمند می‌بودین که با همون‌ها هم بجنگین. یکی از سخت‌ترین کمپین‌های سری توتال وار محسوب میشه و برای آماتورها به اون صورت توصیه نمی‌کنیمش.

Total War: Shogun 2: Fall of the Samurai

این بار از لحاظ تاریخی از همیشه به امروز نزدیک تر می‌شدید. وقتی که امپراطور تصمیم به نابودی نظام سامورائی قدیمی می‌گیره حالا عده‌ای از سامورایی‌ها لباس فرم می‌پوشن و  طرفدار امپراطوری می‌شن و عده‌ای هم با همون سنت‌های قدیمی به جنگ مدرنیته میان.  مسلسل‌ها در مقابل تیر و کمان‌ها و شما همیشه می‌تونین بین  این دو یکی رو واسه‌ی نبرد انتخاب کنید.  تجارت با غرب هم یکی از مهم‌ترین مسئله‌ها هست  اما جالب‌ترین و خاص‌ترین نکته‌ی این سری  نبرد بر سر ایجاد ریل قطاره. با ریل قطار می‌تونین ارتشتون رو مدام جابه‌جا کنید و از همیشه قدرتمندتر باشید. نبردهای دربایی تو این نسخه از همیشه مهم‌تره و حتی می‌تونین با کشتی‌هاتون شهر برو بمبارون کنید. یکی دیگه از نکات و خلاقیت‌های عالیِ این بازی امکان پشتیبانی توپخانه‌ی کشتی‌ها تو نبرد زمینی بود که خودش  قصه‌ی جدیدیه و این نسخه‌ی بازی رو شدیداً منحصر به فرد می‌کنه.  این نسخه  بسته‌ی الحاقی یا اکسپنشن پک  شوگون بود ولی خودش مستقل اجرا میشد.

Total War: Rome II

کریتیو اسمبلی از اول هدفش رو گذاشت که ایرادات رم قبلی رو بگیره و با موتور گرافیکی جدید یک بازی ایده آل رو به سریش اضافه کنه.

– نقشه‌ی فوق‌العاده که از نقشه‌ی رمِ قدیمی بزرگ‌تره. شهرها بیشترین تطابق با تاریخ رو تو کل سری‌ها دارن و این نسخه مجموعه‌ای عالی هم از کشورهای مختلف رو هم برای انتخاب آماده کرده. روم، سلوکیان، مصر، آتن، اسپارت، مقدونیه و … . اشکانیان و پونتوس هم انتخاب‌های ایرانی‌اند که  با تحقیقات تاریخی تیم سازنده، با جزئیات بسیاری آماده شدن. شعار اشکانی‌ها هم ”بردباری، منفعت و عدالت” که خیلی جالبه. مثل همیشه سواران زره پوش و سواران تیرانداز ایران شکست ناپذیرن.

– هر چند شهر با هم تشکیل یک استان رو میدن و برای داشتن همه‌ی مزایای این استان این بار باید از چند تا دیوار و نه فقط یک دیوار دیوار بالا برین.

– اِیجنت‌ها یا مامورهای بازی بر اساس فعالیت‌هاشون تخصص می‌گیرن و در کل طیف وسیعی از کارها رو می‌تونن انجام بدن.

-30 تیپ شهر مختلف تو بازی وجود داره که تمامی فرهنگ‌ها‌ی اون زمان رو در بر می‌گیره. جنگ‌های شهری پر از جزئیات هستن و همه‌ی  ویژگی‌های خوب سری‌های قبلی رو با هم مخلوط کردن.

– درخت تکنولوژی به نحو احسن توی بازی وجود داره و شما می‌تونید بر حسب اولویت‌هاتون تو زمینه‌ی جنگی و یا مدنی پیشرفت کنید.

– بدون شک شاهد بالاترین تطابق تاریخی تو کل سری‌ها هستیم و حتی شورشی‌ها هم فرهنگ‌های متفاوتی دارن. مثلا شورشی‌های هر استان ایران بنا بر تمدنشون  می‌تونن پارسی، مادی، پارثوه، درنگی یا … باشن.

– نه به اندازه یوروپ بربروروم ولی هر فرهنگی پر از اِلمان‌های تمدنی خودشه. یکی از جالب‌ترین چیزها اسم هر واحد نظامیه که علاوه بر این که درفش مخصوصی دارن اسم‌های جالبی هم براشون گذاشته شده. مثلاً یاران رستم یا آتش مقدس پیروزی برای اشکانی‌ها.

– یکی دیگه از ویژگی‌های خوب بازی امکان پشتیبانی کامل نیروهای دریایی از نیروهای پباده تو نبردهای ساحلیه. میشه سربازها رو از کشتی پیاده کرد و حتی دیوارهای شهری رو هم باهاشون  تصرف کرد.

–  بازی پر از انتخاب‌هاییه که تو مسیر موفقیت امپراطوری تاثیر گذارن و از این جهت مثل یک بازی  RPG  عمل می‌کنه.  خیلی مهمه که ژنرال‌هایی که زیادی با نفوذ شدن رو رصد کنین و خبیثانه فکری به حال قدرت از دست رفتتون بکنین.

– دیپلماسی از همیشه مهم‌تره و شما اگه مهارت کافی داشته باشین می تونین بدون فتح نظامی، کشوری رو کاملاً مقهور خودتون کنین. شما  می‌تونید کلی پادشاهی تابعه زیر دست خودتون داشته باشید که همه ساتراپ‌های شما باشن.

–  ژنرال‌ها می‌تونن به کلسکیون بزرگی از توانایی‌ها برسن که تو اداره‌ی امپراطوری یا میدون جنگ به شدت مورد نیاز شما خواهد بود. ولی حواستون باشه این بار ژنرالها از همیشه آسیب‌پذیرترن و خیلی راحت بدون پشتیبانی لازم از دست میرن.

– یکی از منطقی ترین کارها محدود کردن تعداد لشگرها به ازای قدرت امپراطوریه که واقعا بجاست. دیگه شما از همون اول کار نمی‌تونین 9 تا لشگر داشته باشین و این خیلی به متمرکز شدن بازی کمک کرده.

– یکی از ایده‌های عالی بازی شبیخون‌هاست که نسبت به قبل به طرزی انقلابی متحول شدن. شما می‌تونین انواع و اقسام تله‌ها رو برای دشمنتون جاساز کنید. مدل دیگه‌ی جنگ هم حمله به صف تدارکاتی و ناآماده‌ی دشمنه. دشمنی که در حال لشگر کشیه هم آسیب پذیره و هم خسته. جنگ‌های رودخانه‌ای هم با گذشته فرق کردن و این بار میشه از نیروی دریایی کمک گرفت و یا حتی قایق‌های تدارکاتی برای عبور از رودخونه ساخت. مدل دیگه جنگ هم وقتیه که  لشکری که به حالت دفاعی رفته، مورد حمله قرار بگیره. لشگر دفاعی چون انتظار حمله رو داشته می‌تونه  در شعاعی خاصی سنگرسازی کنه و قلعه‌ی چوبی بسازه که از حمله‌ی دشمن در امان باشه. جنگ‌های محاصره‌ی بندر یا جنگ‌های ترکیبی نیروی دریایی و زمینی که کلاً چیزهای جدیدی‌ هستن و حرف های نویی واسه گفتن دارن.

ارزیابی نهایی و سیستم مورد نیاز

هیچ  چی از بازسازی رم با شکوه سخت تر نیست (حالا چه رم 2004 منظور باشه، چه رم قبل از میلاد مسیح). بازی‌ای که نگاه خیلی‌ها رو عوض کرد و خیلی از ماها یک جور لیسانس تاریخی رو از دانشگاهش گرفتیم. معماهاش حتی بچه‌های المپیادی و  درسخون‌های دانشگاه و دبیرستان رو هم مشغول می‌کرد و می‌کنه. بازی‌ای که به نظر من به شدت مشغول تربیت مشتری‌هاشه و در عین حال اوج هیجان و تخیل  رو بهشون هدیه می‌کنه. آخرین بازی این مجموعه شاید به اندازه ی سلفش انقلابی نیست  ولی به همون اندازه پر هیجانه و تا  اون حد ریزبینه که تا به حال تو سری توتال وار تجربه نشده. دوسش داشتم و به شما هم توصیه‌اش می‌کنم. 

سفید کاغذی

جدیدترین شماره کاغذی سفید را بخرید

شماره ۳: پری‌زدگی

خرید این شماره