ستاره ی کوتوله‌ی سفیدی که “ستاره‌خوار” است در 730 سال نوری دور از زمین رصد شده و ما امروز از پسِ عدسی تلسکوپ‌هایمان می‌بینیم که چگونه به آهستگی ولی به ولع همدمش را چنگ می‌زند و به دندانش می‌گیرد.
این منظومه‌ی دوستاره‌ای منحصر به فرد Gaia14aae نام گرفته و تنها جفتستارهای است که ستاره‌هایش می‌توانند همدیگر را به کسوف ببرند به وضعی که یک ستاره طوری قرار بگیرد که مسیر تابش نور از ستاره‌ی دیگر را به طور کامل مسدود سازد تا کسوف‌هایی که هر پنجاه دقیقه یکبار رخ می‌دهند کاری کنند که اگر کسی در آن حوالی هشیار بوده باشد از تغییر رنگ طلوع‌ها و غروب‌های پیرامونش مدام شگفتزده گردد. جالب اینجاست که Gaia14aae از هیدروژن تهی است و این هم به خودی خود بسیار پدیده‌ی نادری می‌تواند باشد چرا که هیدروژن فراوان‌ترین عنصر عالم است و تنها توضیح می‌تواند این باشد که این جفت‌ستاره‌ی رقصان، هیدروژن‌ها را یکسره مصرف کرده‌اند که حالا نوبت صرف هلیوم رسیده.
کوتوله‌ی سفید حریص این منظومه تقریباً به قطر زمین است و ستاره‌ی دیگر 125 برابر خورشید ما، ولی به گواهی دانشمان از فیزیک می‌دانیم که یک قاشق غذاخوری از کوتوله‌ی سفید چندین تن وزن خواهد داشت که به قول آن ضرب‌المثل معروف: «فلفل نبین…». بدین ترتیب جرم ستاره‌ی عظیمِ بر سر سفره فقط یک درصد کوتوله‌ی قصه‌ی ما تخمین زده شده و این طور یکطرفگی این نبرد توجیه‌دار می‌شود.
گفتنی‌است که این نوع درگیری‌های بین ستاره‌ای در بسیاری موارد منجر به پدیده‌ی «ابرنواختر» (SuperNova) می‌شوند و مطالعه‌شان به درک پردرخشش‌ترین انفجارهای گیتی کمک به سزایی خواهد کرد.
پیشنهاد کتاب
-
مجله سفید ۲: ارتش اشباح
-
ماورا: سلسله جنایت‌های بین کهکشانی
-
شومنامه‌ی تبر نقره‌ای
-
خدمات دستگاه هیولاساز دمشقی
آخرین دیدگاه‌ها
نوشته‌های دیگر این نویسنده
نظر خود را بنویسید:
پیشنهاد کتاب
-
مجله سفید ۲: ارتش اشباح
-
ماورا: سلسله جنایت‌های بین کهکشانی
-
شومنامه‌ی تبر نقره‌ای
-
خدمات دستگاه هیولاساز دمشقی
